Yalnızdım

Yalnızdım; mutsuz, kimsesiz. Eskiden çoktu dostlarım, yanım dalardı hep, bırakmazdı beni ya da ben öyle sanırdım. Sonra kara günümde, hepsi bırakıp gitti beni,. Yanımda olmadılar. Oysa ne kadar da güvenmiştim onlara. Allah’ım neden tüm insanlar böyleydi sanki?

Artık kendimden başka kimsem yoktu. Biliyordum. Kabulleniyordum gerçeği. Sokaklara vurdum kendimi. Necip Fazıl gibi “kaldırımlar” olsun istedim yoldaşım. Ama olmadı. Kimseler tutamadı sıcak bir tebessümün, bir çift tatlı sözün yerini.

Sonra bir gün seni tanıdım. Karanlıkta ışığım, bu yalnız günlerimde yoldaşım oldun. Kimsede yoktu senin sıcaklığın, hoş sohbetin, bana bambaşka dünyaların kapılarını açtın. Tanımadığım yüzlerle tanıştırdın beni. Artık benim de mutlu bir dünyam, güzel dostlarım vardı. Ah! Niye tanımamıştım ki seni daha önce? Yapayalnız, bomboş günlerime acıyordum şimdi. Sensiz geçen bunca seneye…

Seni tanıdıkça gökyüzünün sanki daha mavi olduğunu, aslında kuşların ne kadar manalı öttüğünü, iskeleye vuran dalgaların ahengini… Kısacası “hayatın güzelliklerini” görüyordum. Beni bu güzelliklere kavuşturn sendin. Ah! O başkalarını sana yeğleyen insanlar bir tanısalardı seni, kim bilir ne kadarda pişman olacaklardı.

Can yoldaşım;

“Yalnızlık” denen bu kör kuyudan beni kurtardığın için, karanlık dünyama ışık olduğun için, en önemlisi beni seni tanımakla şereflendirdiğin için; sana minnettarım!

Gerçek dostum; “KİTABIM, KİTAPLARIM…

Ayten Nur ÖZDİPİ

Yalnızdım